ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

پ ن ۱: تماما عقاید شخصی هست ...
پ ن: جزو زندگی روزمره من هست و کلا چیز خاصی شاید دستگیر کسی نشه
پ ن : آدمی مذهبی با روحیات معنوی به هیچ عنوان نیستم ، تمام چیزایی هست که ممکنه یک لحظه حسش کرده ام
یه عنوان داریم به اسم طلبیدن؟!
هنوز من درکش نکردم ....
اصلا نمیفهمم ، چون معتقدم اراده کن و هر جا میخای برو و هر کاری میخای بکن ، از نظر من طلبیدن رو ماها زمانی میگیم که نخایم یه کاری رو سفت و سخت بکنیم ....
داستان :
سلام رضا ، خوبی دادا؟
جات اینجا خالی هست ...
صحن اسماعیل طلا هستم و یادتم
سکانس دو :
مامان:
رضا کی بودش؟
محسن بودش
چی میگفت : میگف اینجا جات حالیه
مامان : چرا را نمیشی و بروی
مامان من پنجشنبه تهرانم و کلاس دارم و نمیرسم که بخام برم ...
مامان : نه راشو و برو ، یکم حال و هوات عوض میشه ...
مامان نمیشه ، با چی برم ، بزار یه بار دیگه میرم
مامان : نه الان برو ، بعد کلاست مستقیم برو مشهد
😐😩
ساعت یک نصفه شب و بلیط گرفتن برا پنجشنبه ساعت ۶ عصر از تهران به مشهد ...
ساعت ۹ شب و فرودگاه مشهد ....
محسن میاد به استقبال ...
حاجی طلبیدت ....
هنوز باورم نمیشه که اومدی
من به حالت عادی لبخند به لب و سلام و احوال پرسی
میریم هتل و بعدش زیارت ....
داستان اصلی :
وقتی وارد حرم میشم فارغ از هر اندیشه ای که مذهبی هستم یا نه
چجوری فک میکنم
حالم یه جوری میشه ....
بعد چند دقیقه سلام و احوال پرسی باهاش ( امام رضا) یه عکس میگیرم و برا یه نفر میفرستم با چنین متنی :

نمیدونم اسمش چی هست ، طلبیدن ؟!!!
یا نطلبیدن ، وقتی کمتر چند ساعت یهو اتفاقی بیفته که بتونی بیای ،نمیدونم ، اما امشب اینجام ، تو ذهنم خیلی مرور شدی تو همون ثانیه های اول ، من خیلی اهل معنویات و حال معنوی نیستم ، اما دل ادم اینجا یکم اروم میگیره

شاید خود خودت میشی یه لحظه وقتی اینجای

از این بابت خودت میشی که همه حرفای نگفته و چیزای تو ذهنت رو با هم میشینید مرور میکنید ، اصلا یه جوریه که فک میکنی یه نفر داره گوشت میکنه ، گوشی که در آن واحد ممکنه چند صد هزار نفر دارن باهاش حرف میزنن....
یه جایی هستی که هیچ وقت احساس نمیکنی وقتت داره تلف میشه ...
ینی اصلا چنین فکری به سراغت نمیاد ...
شاید میگی ثانیه های اول هست اما الانی که دارم مینویسم چند شب گذشته و هر شب میام اینجا و این گوشه بهش زُل میزنم و تو دلم با هاش حرف میزنم ...
اما بازم فک نمیکنم که داره وقت تلف میشه ...
بازم همون حس اینکه یه نفر با دقت داره گوشم میکنه رو دارم ...
نمیدونم چی باید بگم و چجوری اما شاید اینجا قطعه ای هس برای عاشقان ، عاشقانی که من حداقلش هیچی ازش نمیفهمم از زبان و مرامشون ....
جایی که فقط آرامش وجود داره و آرامش و آرامش

هعععععییییی یادش بخیر چند سال پیش که هر هفته جمعه ها خونوادگی با کلی آدم میرفتیم کوه....بچه ،دختر ، پسر ، پیر و جووووون

کل خونواده با هم بودیم و پیش هم ....

جمعه هایی که خیلی عالی به شب میرسید و فرداش اول هفته ای که با انرژی خیلی خوبی شروع میشد.....

یک سال خیلی خوووبی بود چون که همه انرژی داشتن و اگه یه هفته نمیرفتیم انگاری یه چیزی خیلی تو آدم کم و کسر هستشششش......

اما خب این خوشی خیلی دوووم نداشت و همیشه یه آدم غیر نرمال باعث میشه که جمع رو نابود کنه .......

بعد از کلی وقت دوباره هفته پیش فرصتی شد که یه سر بریم وسط طبیعت .... اما خب اینبار عادت نداشتیم که صبح بیدار بشیم و البته این رو هم بگم که رفتن و یا نرفتن خیلی مهم نبود...

اما با هزار جور کلنجار رفتن با خودمون و راضی کردن خودمون صبح زود بیدار شدیم که بزنیم وسط دل و کوه و کمر . از هماهنگی اول صبح با بچه های تنبل بگیر و دیگه تا یکم صبحونه خوردن که وسط راه کم نیاری ...بالاخره راه افتادیم و رفتیم ، اما اینبار و تو همون بار اول بعد کلی وقت رفتیم یه جای توپ یه جایی که به قول بچه ها حتی بز کوهی هم نمی تونست بیاد از سری چیزهای جالب ااینجا بود که بیچاره بچه ها اصلا نمیدونستن که قراره کجا بریم و از هم هجالبتر یکی از بچه ها دمپایی انگشتی پا کرده بود که دقیقا این خودش شد سوژه اون هفتمون یه کوه نوردی حدود 10 ساعته و ناهار و صبجونه و آب بازی .....

اما واقعا هفته ای که گذشت خیلی انرژی داشتم و کلی حال داد....

پ ن :عکاس هم خودم بودم :)

جاناتان مرغ دریایی.....

اگه شبا بی خوابی به سرتون زد و حال و حوصله چیزی رو نداشتید به این کتاب صوتی گوش کنید حتما حتما به هدفون ....

حس کاملا خاصی بهتون مبده.....حس آرامش.....

حتما حالتون رو خوب میکنه