سال های سال است که همه آرزوهایی داریم . با یک اتفاق یا یک رویداد شروع به رویا پردازی میکنیم ، رویای پول دار شدن و رویای به دست آوردن بهترین دارایی ها ...
روزها و شب ها باهاش زندگی میکنیم و حتی در چند ساعتی هم که به ذهن خودمون استراحت میدهیم به صورت رویا تصور میکنیم ...
همه آدمها کم و بیش تمام این ها را تجربه کرده ایم
به چند سال اخیر خودم فک میکنم که با چه اتفاقاتی هفته ها و ماهها در رویای خوب بودن به سر برده ام ...
با زنگ تلفنی یا با دیدن تصویری رویا پردازی کرده ام ...
اما وقتی غبار توهم و خوشحالی کاذب فروکش میکند فقط من می مانم و یک روح خسته ...
آرزوهایی که یک شبه از بالاترین به پایین ترین سطح خودش تنزل میکند و حتی به پایین ترین آرزوهای خودمون دل خوش میکنیم ...
همیشه سوال این بوده:
چرا باید ساعتها رویا پردازی کنیم بدون ذره ای عمل ؟
پروانه را دنبال نکن
باغچه ات را مرمت کن
پروانه خواهد آمد
